Witte vlag.
“Ga je geen borstvoeding geven?! Maar je weet toch wel dat borstvoeding het beste is wat je een kind kunt geven. Gun jij je kind dan niet het beste??”
versus
“Ik vind moeders die borstvoeding geven maar ongelofelijke mutsen. Je lijkt wel een melk koe. Je wilt je toch ook nog vrouw voelen? Er is nog nooit een baby slechter geworden van flesvoeding en ik ontzeg mijn man ten minste niet het voedingsmoment.”
Ik had deze lijst nog een a4tje of 16 kunnen laten doorlopen. Je zou denken dat iedereen die moeder wordt verandert in een liefdevol, warm en begripvol wezen. FOUT! Vanaf het moment dat je zwanger bent ga je mee in de wedloop waarin blijkbaar aan het eind de goeroe van het opvoeden wacht en bepaald wie er gewonnen heeft. Maar wie wint er dan? Die oermoeder die volledig zonder pijnbestrijding is bevallen of toch de moeder die er iedere avond voor zorgt dat haar kind keurig om 19 uur op bed ligt met een flinke portie groente in zijn buik? (Overigens faal ik op beide fronten… Misschien moet ik de psycholoog alvast inschakelen voor mijn dochter.)
Het feit dat er zoveel meningen zijn en die ook op allerhande plekken geventileerd kunnen worden kan er voor zorgen dat je als jonge moeder het spoor behoorlijk bijster raakt. Als je je kindje wel eens langer dan 5 minuten laat huilen heb je geen gevoel en kun je er donder op zeggen dat je kleine spruit hechtingsproblematiek ontwikkelt. Kies je ervoor om je kind bij je in bed te laten slapen dan heb je de poppen aan het dansen want die gaat natuurlijk nooit meer naar zijn eigen bed.
Toen ik moeder werd heb ik lang gewacht op de roze wolk. Inmiddels is mijn dochter 3,5 en wacht ik nog.. Dat moeder worden alleen maar leuk en fantastisch is bleek een mythe. Ik zal jullie vertellen: ik vond er in de eerste maanden geen bal aan! Mijn prachtige roze baby’tje bleek een schreeuwend monstertje te zijn.. gemiddeld zo’n 13 uur per dag. Ik wist niet wat ik er mee aan moest en dan komen alle adviezen die je te pas en vooral te onpas krijgt dubbel zo hard binnen. “Til je haar nou gelijk op als ze piept? Je weet toch wel dat je daar hele verwende kinderen van krijgt?” Ik wilde alles proberen en me eigen maken waardoor ik op een bepaald moment bijna een meervoudige persoonlijkheidstoornis ontwikkelde. Want wie was ik nu eigenlijk als moeder, wat wilde ik?
En volgens mij is DAT nu net waar het om gaat. Wat maakt jou als moeder gelukkig? Waar voel jij je goed bij? Iedere moeder voedt op met de beste intenties. Natuurlijk gaat er daarbij regelmatig wat fout, maar daar leer je van. Je kiest soms eens de ene aanpak en dan weer een andere. Kijkend naar je kind en daarbij rekening houdend met je eigen persoonlijkheid doe je dat wat goed voelt en wat past. Ik heb mijzelf na het 1e jaar deze “methode” gegund en me daarbij direct voorgenomen om nooit meer zo snel te oordelen over andere moeders. Laten we de witte vlag hijsen en vanaf nu gewoon een beetje lief zijn voor elkaar. We doen allemaal ons best en moeder zijn is bij vlagen al zwaar genoeg zonder dat we elkaar als moeders afvallen. Onthoud, we hebben een van de zwaarste jobs van de wereld. Peace!
Wat vinden jullie? Ooit iets gemerkt van moeders tegen moeders? Heb je zelf wel eens iets veroordeeld op het gebied van opvoeding waar je nu heel anders in staat?